Shkruan: Emin Z. Emini
KOZMOS

Me shpejtësi drite nisur jam
Miliarda vjet zgjati ky udhëtim
Sa më shumë që të afrohem 
Aq dhe më larg prapë të kam

Si një thërrmijë pluhuri në kaos
Vërtitem në kohë dhe hapësirë
Atje ku gjithçka ka tjetër kuptim
Atje ku dhe shpirti është kozmos

Ky kozmos i paanë i pambarim
Zgjerohet çdo sekondë vazhdimisht
Pas cilës galaktikë je fshehur
Një natë do të të gjej dielli im

KAÇAKU

kurr' kurrkush 
nuk i kish pa pikë loti n'sy

nji mjesi 
hoqi plisin

kjajti

për f'mitë e dynjas'
për djalin e asaj
për çikën e vet

gjindja than'
nuk asht larg kjameti

burri
për t'parën herë
u ndie burrë

e
nuk u çue ma shtratit t'dekes

 Lulet kanë emrin tënd

mbolla 
lulegjaku luletambli
luleshpate luledielli
lulegjarpri luleshqiponje
lule mosmëharro luleletre
lulezjarri lulezonje

të gjitha farët i mbolla

çelën të gjitha 
me emrin
moirë

DASHNI GEGNISHTE

E kam pas' zor
Me t'shti në bojë pene 
e me gjet germa drite për sytë e tu

Edhe ma zor me t'derdh curril gjaku t'shpirtit tem
e me t'pejzazhue

E
Edhe ma zor me t'dhan frymë
e n'djep me t'djellue

Ma t'madhin zor
e kam pas' me ta ngjit emnin qi t'ka hije 
e në pentagram me t'pranverue

Çkado që kam bá
ka kjen pak

T'gjitha i kam provue
Po kurr' nuk mujta mos me t'dasht
e me ik prej teje
E mallkueme
Grue

E jemja 
e Mira

Krijuesi që i synon vlerat

 
         Hamdi Reçica

    Vargjet që shfaqen, kohë pas kohe, në krijimtarinë poetike të Hamdi Reqicës jo vetëm që janë premtuese, për një poezi të mirëfillshme, po me një guxim të madh i qaset vargut të vlerave duke i qëndruar besnik porosisë që jep përmesë figurës, metaforës së përshtatur me  strukturën e vargut.

Tufë poezish nga Hamdi Reçica

   Shqipja

Latinët t'përdorën 
për ta ngritur vetëvetën
Grekët t'shfytëzuan
ta krijonin të tyren
Bizantinët t'burgosën
nga frika e llahtarshme
Osmanët të ndaluan
se tmerroheshin nga fuqia jote
Sllavët t'shkelën 
për te të zhdukur përgjithnjë
Të shkruajtën shumë e ndryshe
në latinisht, persisht e greqisht
Nuk u ruajte as n'gurë
As n'lëkura e argjile
por nuk u harrove
Ti, çele n'toskë
e lulëzove n'gegë
N'Manastir tu thur djepi
Të rriteshe si Një e vetme
Për t'shëndritur ndër shekuj.

Farkëtari i iluzioneve 

Faraon i vesës në shkretëtirë,
kalërues në odiseadën 
e ëndërrave,
mbështjellur me kurorën 
e sundimit të kohës së shtangur,
zhduket si margaritar pa ngjyrë,
shpërlarë në ujvarën 
e iluzioneve të thyera.
Farkëtari i imagjinatës 
rri mbyllur në kutinë boshe,
pret hapjen e një bote tjetër
të sunduar nga vetja 
e hipnotizuar
në atë vend pa dritë!
Turma e flakadanëve në skëterrë
ndriqon imazhin e thyer
të iluzioneve të plasaritura,
të statujës pa shpirt
të ftoht.. 
goditëse....
knaqur me aromen e dështimit
të vetëvetës hipokrite!

Botë e vdekur

Jetë e botës së vdekur
ku çdo gjë e gjallë
është e vdekur,
e çdo gjë e vdekur
vdes pa jetuar 
në botën e pavdekur,
e unë ringjallë 
atë botë të vdekur
nga bota e vdekur, 
e bota e vdekur 
rivdes përsëri!

 Peizazh i njē bregu

Peizazh i rrahur 
nga teket e motit,
nga erërat, shirat e rrezet përcëlluese,
mbuluar me ngjyra 
të bimēve jetëshkurtëra,
i thyeshëm në tatëpjeta
e i çarë për lumenjë.
Ti pamje magjepse
e një pjese të tokës,
frymëzim i pushuesve kalimtarë
e piktorëve pasionant,
ushqyes i deleve 
e ato tē ujqērve,
vend i rrokullisjes
e i vështirë për ngritje!